اختلال بیش فعالی و نقص توجه یا ADHD چیست؟

اختلال کم توجهی بیش فعالی یا ADHD  وضعیتی است که بر رفتار افراد تأثیر می گذارد و باعث افزایش تحرکات، اعمال تکانشی، کاهش تمرکز و سهولت در حواس پرتی است و به فعالیت مداوم، ناتوانی در تمرکز، پرخاشگری و رفتارهای مشابه اشاره دارد. علائم بیش فعالی معمولا از سنین پایین شروع می شود و به هنگام تغییر شرایط مانند شروع مدرسه، بیشتر قابل مشاهده است. معمولا تشخیص بیش فعالی تا پیش از 12 سالگی در کودکان انجام می گیرد، در غیر این صورت تشخیص نهایی به اواخر دوران کودکی و جوانی موکول می شود.

تعریف اختلال بیش فعالی همراه با کمبود توجه (ADHD ) به راحتی ممکن نیست و اغلب به نظر پزشکان بستگی دارد. ممکن است رفتاری که برای یک فرد افراطی به نظر می رسد، برای دیگری طبیعی باشد. کودکانی که دچار این اختلال هستند، اغلب برای مسئولین مدارس و والدین مشکل ایجاد می کنند و ممکن است خودشان با این اختلال مشکلی نداشته باشند. درمقابل، بسیاری از کودکان مبتلا به کم توجهی بیش فعالی نیز ممکن است احساس نارضایتی یا حتی افسردگی نسبت به این اختلال داشته باشند. رفتارهای ناشی از بیش فعالی کمبود توجه می تواند کودک را هدف قلدری قرار دهد یا برقراری ارتباط با کودکان دیگر را برای آنها دشوارتر کند. انجام تکالیف مدرسه برای کودکان دارای این اختلال دشوارتر به نظر می رسد و این دانش آموزان اغلب به خاطر رفتارشان تنبیه می شوند.

دوران های مختلفی در زندگی هر کودک وجود دارد که می تواند آنها را بی قرار یا بی توجه کند. این مراحل اغلب کاملاً طبیعی هستند و لزوماً به معنی ابتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی به شمار نمی روند. اما اگر از نظر شما، رفتار فرزندتان با اکثر کودکان هم سنشان متفاوت است، باید نگرانی های خود را با معلم او و یک پزشک عمومی در میان بگذارید. همچنین، اگر بزرگسال هستید و فکر می کنید که مبتلا به بیش فعالی همراه با کمبود توجه تشخیص داده نشده هستید، با یک پزشک عمومی صحبت کنید تا شما را راهنمایی کند.

در این مطلب از داروبین، به بررسی علائم اختلال بیش فعالی کم توجهی در کودکان و بزرگسالان پرداخته و راه های پیشگیری و درمان ان را بازگو می کنیم.

 انواع  اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD)

به طور کلی  انواع بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان به سه دسته مختلف تقسیم می شود که هر کدام علائم و نشانه های خاص خود را دارد که عبارتند از:

اختلال نقص توجه  (Inattentive )

معمولا اولین علامت اختلال بیش فعالی، کم توجهی است که باعث می شود که فرد نتواند به راحتی کارهای خود را انجام دهد. ازنشانه های اختلال بیش فعالی- نقص توجه عبارت است از:

• حواسش پرتی
• عدم پیگیری کارهای خود و اتمام وظایف
• بی دقتی و گوش نکردن
• بی توجهی و سهل انگاری
• فراموش کاری مداوم
• ناتوانی در ایجاد نظم در کارها
• بی میلی نسبت به کارهایی که مستلزم به یک جا نشستن هستند
• گم کردن مداوم وسایل
• تمایل به رویاپردازی

 اختلال بیش فعالی و حرکات تکانشی  (Hyperactive-Impulsive)

این افراد علاوه بر داشتن مشکل در تمرکز، رفتارهای تکانشی زیادی داشته و مدام در حال تحرک هستند. ازجمله نشانه های این افراد عبارت است از:

• تکان خوردن یا پریدن در هنگام نشستن
• ناتوانی در نشستن طولانی مدت
• ناتوانی در  بی صدا کار انجام دادن
• بی قراری مداوم مانند دویدن یا بالا رفتن از چیزها
• پرحرفی زیاد
• فعالیت فیزیکی غیرطبیعی
• نداشتن تحمل برای رعایت نوبت
• دادن پاسخ های نسنجیده و ناگهانی
• پریدن وسط حرف دیگران

اختلال بیش فعالی ترکیبی  (Combined)

افراد مبتلا به این اختلال دارای ترکیبی از علائم اختلال بیش فعالی- نقص توجه و اختلال بیش فعالی- حرکات تکانشی هستند. اغلب افراد مبتلا به این نوع از اختلال بیش فعالی کمبود توجه، دارای انرژی مضاعف و غیرقابل کنترل هستند که اغلب مخرب است. ازجمله علائم این اختلال عبارت است از:

• حواس پرتی
• بی دقتی
• رفتارهای تکانشی
• فعالیت فیزیکی بیش از حد

تفاوت بیش فعالی (ADHD) با نقص توجه (ADD)

اختلال کم توجهی (ADD) نام قدیمی اختلال بیش فعالی کمبود توجه یا ADHD است که در دهه 1990 به طور رسمی تغییر کرد. برخی افراد هنوز از هر دو نام برای صحبت در مورد این نوع اختلال استفاده می کنند.

علائم بیش فعالی در کودکان 

علائم بیش فعالی در کودکان و نوجوانان به خوبی مشخص است و معمولاً قبل از 6 سالگی تشخیص داده می شود. این علائم معمولا در بیش از یک موقعیت، مثلا هم در خانه و هم در مدرسه دیده می شوند.

• بی توجهی و حواس پرتی
• اشتباه در انجام تکالیف مدرسه
• فراموشکاری یا گم کردن لوازم
• ناتوانی در انجام فعالیت های وقت گیر و نیازمند تمرکز
• ناتوانی در گوش دادن یا اجرای دستورالعمل ها
• ایجاد تغییر مداوم در فعالیت ها یا وظایف
• ناتوانی در سازماندهی وظایف
• ناتوانی در نشستن به خصوص در محیط آرام یا ساکت
• عدم توانایی در تمرکز روی انجام کارها
• حرکت فیزیکی بیش از حد
• عدم توانایی در تحمل صف
• قطع کردن مکالمات
• بی قراری یا حرکت مداوم
• رفتار خشونت آمیز
• سرگردانی
• پرحرفی
• اختلال در فعالیت هایی نظیر مطالعه

علائم اختلال بیش فعالی کمبود توجه در بزرگسالان

تعریف علائم بیش فعالی_ کم توجهی ADHD در بزرگسالان، به دلیل عدم تحقیقات کافی در رفتار بزرگسالان دشوارتر است. از آنجایی که بیش فعالی همراه با کمبود توجه یک اختلال رشدی است، اعتقاد بر این است که بروز آن در بزرگسالی بدون وجود علائم در کودکی غیرمحتمل است. نحوه اثر بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری بر بزرگسالان بسیار متفاوت از تأثیر آنها بر کودکان است. به عنوان مثال، بیش فعالی با افزایش سن کاهش می یابد، در حالی که بی توجهی با افزایش فشارهای زندگی بزرگسالی تشدید می شود. علائم بیش فعالی بزرگسالان معمولا پنهان تر از علائم آن در کودکان است. متخصصان موارد زیر را به عنوان علائم بیش فعالی در دوران بزرگسالی تعریف کرده‌اند:

• بی دقتی و عدم توجه به جزئیات
• شروع کارهای جدید پیش از اتمام موارد قبلی
• ضعف در مهارت های سازمانی
• ناتوانی در تمرکز یا اولویت بندی
• گم کردن یا جا انداختن مداوم لوازم و وسایل
• فراموشی یا دیر کردن
• بی قراری
• مشکل در کنترل خشم
• سوء استفاده یا اعتیاد به مواد
• احساس نا امیدی
• ناتوانی در ساکت ماندن و صحبت کردن خارج از نوبت
• نسنجیده سخن گفتن و قطع کردن صحبت دیگران
• نوسانات خلقی، تحریک پذیری و خلق و خوی تند
• عزت نفس پایین
• ناتوانی در مقابله با استرس
• بی صبری و بی حوصلگی شدید
• تکانشگری (انجام رفتار های سریع و ناگهانی بدون در نظر گرفتن عواقب و تبعات آن رفتار)
• مشکلات در محل کار
• مشکلات ارتباطی

علت اختلال کم توجهی-بیش فعالی

کارشناسان مطمئن نیستند که دقیقا چه چیزی باعث اختلال بیش فعالی نقص توجه یا ADHD می شود اما، چندین عامل ممکن است منجر این اختلال شود که عبارت است از:

• ژن ها و وراثت؛ کم توجهی-بیش فعالی ممکن است در خانواده ها به صورت ژنتیکی (زمینه ارثی) وجود داشته باشد. . مطالعات نشان داده است که بستگان درجه یک افراد مبتلا به بیش فعالی، احتمال بیشتری برای ابتلا به این اختلال دارند.
• مواد شیمیایی؛ ممکن است که میزان مواد شیمیایی مغز در افراد مبتلا به بیش فعالی نقص توجه از تعادل خارج شود.
• تغییرات مغزی؛ مناطقی از مغز که توجه را کنترل می کنند در کودکان مبتلا به کم توجهی-بیش فعالی کمتر فعال هستند. همچنین، مطالعات نشان داده است که اندازه برخی از مناطق خاص مغز در افراد مبتلا به این اختلال در مقایسه با افراد سالم متفاوت است.
• سوء تغذیه، عفونت ها، سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و سوء مصرف مواد در دوران بارداری؛ این موارد می تواند بر رشد مغز کودک تأثیر بگذارد.
• سموم، مانند سرب؛ وجود سموم در بدن ممکن است بر رشد مغز کودک تأثیر بگذارند.

• آسیب مغزی یا اختلال مغزی؛ آسیب به قسمت جلویی مغز که لوب فرونتال نامیده می شود، می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در کنترل تکانه ها و احساسات شود.

عوامل دیگری که دارای نقش بالقوه در بیش فعالی هستند عبارتند از:

• تولد نوزاد نارس (قبل از هفته 37 بارداری)
• داشتن وزن کم هنگام تولد
• مصرف سیگار یا الکل یا مواد مخدر در دوران بارداری

• اختلالات مغزی یا سیستم عصبی مرکزی مثل صرع یا آسیب مغزی ( در رحم یا پس از تولد)
• اختلالات عاطفی
• تیروئید بیش از حد فعال (پرکاری تیروئید)
• اختلالات روانی
• استفاده از داروهای محرک، مانند کوکائین یا مت آمفتامین (مث)

*شکر باعث بیش فعالی نقص توجه نمی شود. همچنین، بیش فعالی همراه با کمبود توجه ADHD به دلیل تلویزیون دیدن زیاد، زندگی پر استرس در خانه، آموزش ضعیف یا آلرژی های غذایی ایجاد نمی شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص اختلال کم توجهی - بیش فعالی به درمان گیت اختلال بیش فعالی کمبود توجه مراجعه نمایید.

تشخیص اختلال بیش فعالی نقص توجه

تشخیص اختلال کم توجهی-بیش فعالی به خصوص در کودکان می تواند دشوار باشد. زیرا، هیچ آزمایشی نمی تواند آن را تشخیص دهد. پزشکان پس از بحث و گفتگو طولانی درباره علائم با کودک، والدین و معلمان و سپس مشاهده رفتارهای کودک، بیش فعالی را در کودکان و نوجوانان تشخیص می دهند. معمولا پزشک در مورد زمان شروع علائم و چگونگی آنها سوال کرده و به بررسی وضعیت سلامتی شخص و سابقه مصرف دارو می پردازد. پاسخ مناسب به این سوالات در تشخیص نوع بیش فعالی به پزشک کمک می کند و در تعیین اینکه آیا بیش فعالی اثر ثانویه یک بیماری یا عارضه جانبی یک داروست، مفید خواهد بود. پزشک می تواند پس از معاینات اولیه، جهت ارزیابی جدی، شما یا فرزندتان را به یکی از متخصصان زیر ارجاع دهد:

• روانپزشک متخصص کودک یا بزرگسال
• متخصص اطفال - متخصص در سلامت کودکان
• متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط با آموزش و تخصص در تشخیص بیش فعالی

باوجود اینکه هیچ آزمایش واحدی برای تائید یا رد ابتلا به بیش فعالی وجود ندارد، اما متخصص می تواند پس از ارزیابی جامع تشخیص دقیقی ارائه دهد. ایشان ممکن است برای تأیید تشخیص کم توجهی-بیش فعالی یا اختلال یادگیری، کودک یک سری آزمایش برای بررسی وضعیت عصبی و روانی خود انجام دهد. به عنوان مثال، باتوجه به اینکه عدم تعادل هورمون تیروئید می تواند باعث بیش فعالی نقص توجه ADHD  شود، ممکن است نیاز به بررسی سطوح هورمونی از طریق نمونه خون یا ادرار وجود داشته باشد.

تشخیص بیش‌فعالی در کودکان و نوجوانان

برای تشخیص بیش فعالی همراه با کمبود توجه در کودکان به مجموعه ای از معیارهای سختگیرانه نیاز است و کودک می بایست حداقل 6 مورد از فاکتورهای بیش فعالی و تکانشگری را داشته باشد. این فاکتورها به شرح زیر هستند:

• تکرار مداوم علائم به مدت حداقل 6 ماه
• بروز علائم قبل از 12 سالگی
• بروز علائم حداقل در 2 موقعیت مختلف - به عنوان مثال، در خانه و مدرسه (برای رد این احتمال که این رفتار فقط واکنشی به معلمان خاص یا کنترل والدین باشد).
• علائم دشوار کننده زندگی در سطوح اجتماعی، تحصیلی یا شغلی
• بروز علائم غیروابسته به یک اختلال رشد یا مرحله دشوار

تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان

تشخیص بیش فعالی نقص توجه ADHD در بزرگسالان دشوارتر است زیرا، در تائید صدق علائم تشخیصی کودکان برای بزرگسالان اختلاف نظر وجود دارد. در برخی موارد، اگر یک بزرگسال دارای حداقل 5 علامت بیش فعالی و تکانشگری از معیارهای تشخیصی کودکان  باشد، مبتلا به بیش فعالی کمبود توجه تشخیص داده می شود.

در مسیر ارزیابی این اختلال در بزرگسالان، متخصص در مورد علائم فعلی فرد سوال می کند. با این حال، تحت دستورالعمل های تشخیصی فعلی، تشخیص بیش فعالی در بزرگسالان فقط در صورت وجود علائم از دوران کودکی قابل تائید است.  اگر یاداوری خاطرات کودکی برای فرد دشوار باشد، متخصص می تواند به سوابق مدرسه قدیمی رجوع کرده یا با والدین، معلمان یا هرکس دیگری که در کودکی فرد را به خوبی می شناخته، صحبت کند.

جهت تائید ابتلای بزرگسالان به بیش فعالی می بایست علائم آنها ​​در قسمت های مختلف زندگیشان تاثیر متوسطی داشته باشد، مثلا:

• عدم موفقیت در کار یا تحصیل
• رانندگی خطرناک
• مشکل در پیدا کردن یا حفظ دوست
• مشکل در روابط با همسر یا شریک جنسی-عاطفی

شایان ذکر است که اگر مشکلات فوق اخیراً ایجاد شده باشند و در گذشته به طور منظم رخ نداده باشند، فرد در شمار مبتلایان به بیش فعالی در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا، در حال حاضر تصور می شود که بروز بیش فعالی برای اولین بار در سنین بزرگسالی غیرمحتمل است.

درمان اختلال کم توجهی-بیش فعالی

چندین روش برای درمان بیش فعالی وجود دارد. اما تحقیقات نشان می دهد که برای بسیاری از کودکان، بهترین راه برای مدیریت علائم، رویکرد چندوجهی است. این امر شامل چندین روش درمانی است که با هم کار می کنند. بسیاری از علائم ADHD را می توان با دارو و رفتار درمانی کنترل کرد. همکاری نزدیک بین درمانگران، پزشکان، معلمان و والدین بسیار مهم است. ممکن است بیش فعالی ناشی از بیماری‌های روانی نیز باشد. در چنین شرایطی پزشک، فرد را به یک متخصص سلامت روان ارجاع می دهد. ممکن است بیش فعالی ناشی از بیماری‌های روانی نیز باشد. در چنین شرایطی پزشک، فرد را به یک متخصص سلامت روان ارجاع می دهد. اگر بیش‌فعالی ناشی از یک بیماری زمینه‌ای باشد، پزشک داروهایی برای درمان آن عارضه تجویز می کند.

دارو درمانی

اگرچه در مورد استفاده بیش از حد احتمالی آنها اختلاف نظر وجود دارد، اما داروهای محرک رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان  ADHD  تجویز می شوند. آنها می توانند به کنترل رفتار بیش فعال و تکانشی و بهبود دامنه توجه کمک کنند. آنها روی مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین که می تواند رفتار تکانشی را بدتر کند، عمل می کند.

داروهای مورد استفاده برای درمان بیش فعالی عبارتند از:

• دکس متیل فنیدات
• دکستروآمفتامین و آمفتامین
• دکستروآمفتامین
• لیسدگزامفتامین
• متیل فنیدات

در برخی موارد، پزشکان ممکن است داروهای ضد افسردگی مانند داروهایی به نام SSRIs، بوپروپیون یا ونلافاکسین  را تجویز کنند.

اگر یکی از این داروها برای شما یا فرزندتان تجویز شده است، احتمالاً درمان با دوزهای کم شروع شده و سپس به تدریج افزایش یابد. توصیه می شود که شما یا فرزندتان برای معاینات منظم به پزشک عمومی مراجعه کنید تا از عملکرد موثر درمان اطمینان یافته و علائم عوارض جانبی یا مشکلات را بررسی کنید. درصورت بروز هرگونه عارضه جانبی پزشک را مطلع کنید و اگر احساس می کنید که باید درمان را متوقف کنید یا تغییر دهید، این احساس را با پزشکتان در میان بگذارید.

عوارض جانبی داروهای اختلال بیش فعالی نقص توجه

برخی از این داروها در صورت استفاده نادرست موجب وابستگی می شوند، لذا جهت پرهیز از هرگونه وابستگی احتمالی پزشک یا متخصص سلامت روان میزان مصرف دارو را کنترل می کند. همچنین پزشک توصیه می کند که از محرک های تحریک کننده علائم اجتناب کنید. به عنوان مثال توصیه می شود که از مصرف کافئین و نیکوتین خودداری شود. هیچ دارویی را برای درمان بیش فعالی بدون تجویز پزشک مصرف نکنید. ازجمله عوارض ناشی از درمان دارویی بیش فعالی عبارت است از:

• اضطراب
• از دست دادن اشتها
• خستگی
• وسواس
• اختلالات خواب
• تغییر رنگ پوست (با لکه ها)
• ناراحتی معده
• سردرد

اکثر عوارض جانبی جزئی هستند و با گذشت زمان بهبود می یابند. در برخی موارد، ممکن است پزشکان دوز دارو را برای کاهش عوارض جانبی کاهش دهند.

در موارد نادر، محرک ها می توانند عوارض جانبی جدی تری داشته باشند. به عنوان مثال، برخی از آنها با خطر بیشتر مشکلات قلبی و از دست دادن زندگی در کودکان مبتلا به بیماری های قلبی مرتبط هستند. آنها همچنین ممکن است شرایط روانپزشکی مانند افسردگی یا اضطراب را بدتر کنند یا باعث واکنش های روانی شوند.

قبل از اینکه فرزندتان داروهای درمان  ADHD را شروع کند، در مورد خطرات و فواید آن با پزشک خود صحبت کنید. به یاد داشته باشید که یافتن دارو و دوز مناسب ممکن است به آزمون و خطا نیاز داشته باشد.

رفتار درمانی در درمان اختلال بیش فعالی و کم توجهی

 علاوه بر مصرف دارو، درمان های مختلف می تواند در درمان بیش فعالی کودکان، نوجوانان و بزرگسالان مفید باشد.  این درمان ها بر تغییر رفتار بیمار تمرکز دارند که در این قسمت به شرح آنها می پردازیم:

• آموزش ویژه به کودک کمک می کند تا در مدرسه بیاموزد. داشتن ساختار و یک روال می تواند به کودکان مبتلا به ADHD کمک زیادی کند.
• اصلاح رفتار راه هایی برای جایگزینی رفتارهای بد با رفتارهای خوب را آموزش می دهد. به فرزندتان اجازه دهید بداند چه رفتارهایی از او انتظار دارید. قوانین ساده و روشنی وضع کنید. وقتی کنترل خود را از دست دادند، با عواقبی که شما تنظیم کرده اید، مانند وقفه یا از دست دادن امتیازات، مواجه شوند. مراقب رفتار خوب باشید. هنگامی که انگیزه های خود را کنترل می کنند، به آنها پاداش دهید.
•  روان درمانی (مشاوره) می تواند به فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی کمبود توجه کمک کند تا راه های بهتری برای کنترل احساسات و ناامیدی خود بیاموزد. می تواند به بهبود عزت نفس آنها کمک کند. همچنین ممکن است مشاوره به اعضای خانواده کمک کند تا کودک یا بزرگسال مبتلا به کم توجهی-بیش فعالی را بهتر درک کنند.
•  آموزش مهارت های اجتماعی: می تواند رفتارهایی مانند نوبت گرفتن و به اشتراک گذاشتن را آموزش دهد.
• آموزش و پرورش و بیش فعالی آموزش والدین در مورد این اختلال و مدیریت آن بخش مهم دیگری از درمان ADHD است. این امر ممکن است شامل یادگیری مهارت های فرزندپروری برای کمک به کودک برای مدیریت رفتار خود باشد. در برخی موارد ممکن است تمام خانواده کودک درگیر این موضوع باشند.

درمان خانگی بیش فعالی

روش های دیگری برای درمان بیش فعالی ADHD  وجود دارد که از نظر برخی از افراد مبتلا به این بیماری مفید هستند، مانند حذف برخی غذاها و مصرف مکمل‌ها. با این حال، هیچ مدرک محکمی برای این کار وجود ندارد و نباید بدون توصیه پزشکی اقدام به انجام آنها کرد. ازجمله این اقدامات عبارت است از:

• مکمل: مطالعات نشان داده است که مصرف مکمل‌های اسید چرب امگا 3 و امگا 6،  برای افراد مبتلا به بیش فعالی کمبود توجه مفید است، با این حال، شواهد محدودی برای حمایت از این یافته ها وجود دارد و توصیه می شود قبل از استفاده از مکمل ها با پزشک خود صحبت کنید. زیرا، برخی از مکمل ها می توانند با دارو واکنش داده یا اثربخشی آن را کاهش دهند. همچنین به خاطر داشته باشید که برخی از مکمل ها را نباید طولانی مدت مصرف کرد، چون ممکن است به سطح ایجاد مسمومیت در بدن برسند.
• رژیم غذایی: یک رژیم غذایی سالم با مقدار زیادی میوه، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین بدون چربی داشته باشید. افراد مبتلا به بیش فعالی باید یک رژیم غذایی سالم و متعادل داشته باشند. برخی از افراد ممکن است متوجه ارتباط بین انواع غذا و بدتر شدن علائم بیش فعالی شوند. در چنین شرایطی با یک پزشک عمومی صحبت کنید، او می تواند شما را به یک متخصص تغذیه ارجاع دهد.
• ورزش کنید: مطالعات نشان می دهد که ورزش به کنترل تکانه ها و سایر مشکلات رفتاری در کودکان مبتلا به کم توجهی-بیش فعالی کمک می کند. به ثبت نام فرزندتان در یک تیم ورزشی مانند بسکتبال، فوتبال یا بیسبال فکر کنید. انجام یک ورزش نه تنها بدن بچه ها را محکم می کند، بلکه به آنها مهارت های اجتماعی مهمی می آموزد، مانند اینکه چگونه قوانین و نوبت را رعایت کنند.
• زمان صرف شده برای وسایل الکترونیکی را محدود کنید.
• به اندازه کافی بخوابید
• اتاق فرزندتان را برای کاهش حواس پرتی ها، مانند اسباب بازی ها و بهبود سازماندهی، ساده کنید.

زمانی که کودک مبتلا به کم توجهی-بیش فعالی را بزرگ می کنید ناامید می شوید. اگر در درمان فرزندتان مشارکت فعال داشته باشید، کنترل بیشتری خواهید داشت. ممکن است موارد زیر به فرد مبتلا به بیش فعالی کمک کند:

• برنامه و روال مشخصی داشته باشید.
• در مورد انتظاراتی که از او دارید با فرزندتان ساده و صادقانه صحبت کنید. دستورالعمل های ساده را مشخص کنید  مثلا ("دندان هایتان را مسواک بزنید. حالا لباس بپوشید.") یا برای جای عمومی بگویید ("برای مدرسه آماده شوید.").
• زمانی که با فرزندتان صحبت می کنید فقط روی او تمرکز کنید.
• برای کودک نمونه ای از رفتار آرام و متمرکز باشید.
• با نظم و انضباط سازگار باشید و مطمئن شوید که سایر مراقبین از روش های شما پیروی می کنند.
• به رفتار خوب پاداش دهید.
• عزت نفس فرزندتان را تقویت کنید. از آنجایی که ممکن است در پردازش مسیرها و سایر اطلاعات با مشکل مواجه شوند، آنها احتمالا با اصلاحات  و گوشزدها از اطرافیان خود بمباران شوند، و البته با نظر ضعیفی نسبت به خود ناراحت شوند. هر کاری که می توانید برای افزایش عزت نفس فرزندتان انجام دهید.
• نقاط قوت خاص فرزندتان را به ویژه در ورزش و فعالیت های خارج از مدرسه تشویق کنید.
• تا جایی که می توانید در مورد کم توجهی-بیش فعالی و رفتارهای تکانشی بیاموزید.
• با پزشک، معلمان و درمانگران فرزندتان در تماس نزدیک باشید.

کودک مبتلا به بیش فعالی نقص توجه در بزرگسالی چگونه زندگی خواهد کرد؟

عدم درمان بیش فعالی کم توجهی می تواند مقابله با چالش های زندگی روزمره را سخت کند. ممکن است کودکان در یادگیری یا رشد مهارت های اجتماعی مشکل داشته باشند. شاید بزرگسالان مشکلاتی در روابط و اعتیاد داشته باشند. این اختلال همچنین می تواند منجر به نوسانات خلقی، افسردگی، اعتماد به نفس پایین، اختلالات خوردن، ریسک پذیری و درگیری با افراد اطراف مبتلا به بیش فعالی و کم توجهی شود.

اما بسیاری از افرادی که ADHD دارند درمان کمک می کند تا زندگی شاد و کاملی داشته باشند.

مهم است که علائم را پیگیری کنید و به طور منظم به پزشک مراجعه کنید. گاهی اوقات، داروها و درمان هایی که زمانی موثر بوده اند، عمل درمانی خود را متوقف می کنند. ممکن است لازم باشد برنامه درمانی خود را تغییر دهید. علائم برخی از افراد در اوایل بزرگسالی بهتر می شود و برخی می توانند درمان را هم متوقف کنند.