چه عاملی باعث اختلال پرخوری می شود؟

آنچه در این مطلب می خوانیم:

• عوامل اختلال پرخوری
• آیا اختلال پرخوری قابل درمان است؟
• آیا می توان از اختلال پرخوری پیشگیری کرد؟

علت دقیق ابتلا به اختلال پرخوری هنوز ناشناخته است، اما محققان در حال بررسی عواملی هستند که منجر به آن می شود. به نظر می رسد، اختلال پرخوری نیز مانند سایر اختلالات خوردن، به دلیل مجموعه ای از عوامل روانی، بیولوژیکی و محیطی ایجاد می شود.

عوامل اختلال پرخوری

هرچند نمی توان برای اختلال پرخوری علت مشخصی را عنوان کرد، اما تحقیقات نشان داده است کسانی که در معرض عوامل زیر قرار دارند، احتمال ابتلا به اختلال پرخوری در آنها افزایش می یابد. ازجمله دلایل اختلال پرخوری عبارت است از:

• اختلالات خلق و روان: ازآنجاییکه اختلال پرخوری نوعی بیماری مربوط به روان است، با سایر اختلالات سلامت روان نیز مرتبط است. اگرچه ماهیت دقیق این ارتباط نامشخص است، اما تقریباً نیمی از افراد مبتلا به اختلال پرخوری، سابقه افسردگی دارند. بسیاری از مردم اظهار داشتند که خشم، غم، بی حوصلگی، اضطراب یا سایر احساسات منفی نیز می توانند باعث یک دوره پرخوری شوند. به نظر می رسد رفتارهایی مانند دمدمی مزاجی و سایر مشکلات روانی نیز در افراد مبتلا به اختلال پرخوری شایع تر باشد.
• ژنتیک: اختلالات خوردن، از جمله اختلال پرخوری، گاهی اوقات می تواند در خانواده ها ارثی باشد. این موضوع نشان می دهد که استعداد ابتلا به اختلالات خوردن، ممکن است از طریق ژن ها، به نسل بعد منتقل شود. افراد مبتلا به اختلال پرخوری اغلب از خانواده‌هایی هستند که پرخوری می‌کنند یا اهمیت بیش از حد به غذا می دهند. به عنوان مثال، آنها ممکن است از غذا به عنوان تشویق یا راهی برای تسکین یا آرامش استفاده کنند که این موضوع منجر می شود از پرخوری به عنوان یک پاسخ رفتاری به استرس استفاده کنند.
• عملکرد مغز: محققان همچنین در حال بررسی عملکرد غیرطبیعی پیام های شیمیایی به مغز هستند. هورمون های لپتین و گرلین وظیفه تنظیم اشتها و پروتئین های آدیپونکتین نقش تنظیم کننده قند خون و متابولیسم بدن را برعهده دارند.
• عوارض داروها: گاهی اوقات، پرخوری می تواند یکی از عوارض جانبی ناشی از مصرف برخی داروهای روانپزشکی یا داروهای دیگر باشد. دراین صورت، مصرف برخی داروها، ممکن است اشتها را تحریک کرده و در احساس سیری بعد از خوردن غذا تداخلاتی ایجاد کند.

آیا اختلال پرخوری قابل درمان است؟

در سال های اخیر، سازمان غذا و داروی جهانی، استفاده از دو دارو را برای درمان اختلال پرخوری تایید کرد.

داروی لیز دگزامفتامین که یک داروی ADHD(اختلال بیش فعالی و کم توجهی) است و قرص کانتریو که از ترکیب نالترکسون و بوپرنورفین ساخته شده است، ازجمله داروهای موثر در اختلال پرخوری هستند.

بنابراین، افراد مبتلا به این اختلال، با مراجعه به روانپزشک، می توانند روند درمانی خود را طی کنند.

آیا می توان از اختلال پرخوری پیشگیری کرد؟

اگرچه ممکن است پیشگیری از همه عوامل اختلال پرخوری ممکن نباشد، اما، آغاز روند درمان، به محض پیدایش اولین علائم مفید است. علاوه بر این، آموزش و تشویق عادات غذایی سالم و نگرش های واقع بینانه در مورد غذا و تصویر ذهنی از بدن نیز ممکن است در پیشگیری از ایجاد یا بدتر شدن اختلالات خوردن مفید باشد.