- درباره نوروپاتی حرکتی چند کانونه در داروبین میخوانیم:
- علل نوروپاتی حرکتی
- علائم نوروپاتی حرکتی
- تشخیص نوروپاتی حرکتی
- سوالاتی برای پزشک شما
- درمان نوروپاتی حرکتی
- مراقبت از خود نوروپاتی حرکتی
- چه چیزی انتظار می رود نوروپاتی حرکتی
نوروپاتی حرکتی چند کانونی یا Multifocal Motor Neuropathy نوعی بیماری مربوط به شبکه اعصاب بدن است که بر روی اعصاب حرکتی بدن که وظیفه کنترل ماهیچه ها را دارند، اثر میگذارد. زمانی که فرد به MMN مبتلا میشود سیگنالهای دریافتی دچار اختلال شده و در نهایت ضعف در بازو ها، دست ها و ... رخ میدهد. همچنین در این بیماری انقباض و گرفتگی عضلات بسیار شایع است.
نوروپاتی حرکتی بیماری خطرناکی نیست اما مانند بسیاری از اختلال های اعصاب و روان بر روی کیفیت زندگی فرد اثر نامطلوب میگذارد. زمانی که این بیماری شدت یابد انجام دادن کارهای ساده روزمره سخت و دشوار میشود. مثلا فرد ممکن است در لباس پوشیدن نیز دجار ناتوانی گردد. با این حال در بسیاری از موارد نوروپاتی حرکتی حالت خفیف خود را نشان میدهد و قابل کنترل است.
اکثر افراد در سنین 40 و 50 سالگی مبتلا به نوروپاتی حرکتی تشخیص داده می شوند، اگرچه بزرگسالان 20 تا 80 ساله می توانند متوجه ابتلای این بیماری شوند.
علل نوروپاتی حرکتی چند کانونی
علت اصلی نوروپاتی حرکتی هنوز مشخص نیست با این حال متخصصان این بیماری را در زمره بیماری های خود ایمنی تقسیم بندی میکنند. به این معنی که سیستم ایمنی بدن فرد مبتلا به نوروپاتی حرکتی به اشتباه به سلول های عصبی حمله می کند که گویی مهاجم هستند.
علائم نوروپاتی حرکتی
علائم اولیه نوروپاتی حرکتی در دست ها و بازو ها رخ میدهد در این حالت فرد مبتلا دارای ضعف عضلانی و گرفتگی های مداوم عضلات میگردد. علائم شایع و اولیه این بیماری شامل موارد زیر است:
- ضعف عضلانی
- گرفتگی مداوم بازوها
- عدم کنترل اندام ها(در ابتدا خفیف)
- یک طرفه بودن علائم به این معنی که در یک طرف بدن علامت ها بیشتر است.
- در انتهای علائم اولیه پاهای فرد نیز درگیر میشود
نوروپاتی حرکتی دردناک نیست، و شما همچنان می توانید با دست ها و بازوهای خود احساس کنید زیرا اعصاب حسی شما تحت تاثیر قرار نمی گیرند. اما علائم به تدریج با افزایش سن شدیدتر می شود.
تشخیص نوروپاتی حرکتی
با توجه به تشابه علائم نوروپاتی حرکتی و اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) تشخیص این بیماری دشوار است. به نحوی که در بعضی از موارد اشتباه در تشخیص صورت میگیرد. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که به عنوان بیماری لو گریگ (Lou Gehrig) نیز شناخته میشود دارایعلائم مشابهی مانند اسپاسم یا پرش عضلانی دارند. اما برخلاف ALS، نوروپاتی حرکتی قابل درمان است.
متخصص مغز و اعصاب معاینه فیزیکی انجام داده و همچنین سوالاتی در مورد علائم بیماری شما می پرسند، مانند:
- کدام ماهیچه ها شما را دچار مشکل می کنند؟
- آیا در یک طرف بدن شما شدیدتر است؟
- چه مدت این احساس را دارید؟
- آیا بی حسی یا گزگز دارید؟
- آیا چیزی علائم شما را بهتر می کند؟ و چه چیزی آنها را بدتر می کند؟
پزشک برخی از آزمایشات عصبی و آزمایش خون را برای رد سایر بیماری هایی که ممکن است باعث علائم شما شوند انجام می دهد. اقدامات تشخیصی نوروپاتی حرکتی شامل موارد زیر است:
• مطالعه هدایت عصبی (NCS). این تست سرعت انتقال سیگنال های الکتریکی از طریق اعصاب شما را اندازه گیری می کند. معمولاً پزشک دو حسگر را روی پوست یکی از اعصاب شما قرار می دهد: یکی برای انتقال یک شوک الکتریکی کوچک و دیگری برای ثبت فعالیت. اگر پزشک فکر کند که بیش از یک عصب درگیر است، آزمایش را روی سایر اعصاب تکرار خواهد کرد.
• الکترومیوگرافی سوزنی (EMG). پزشک الکترودها را روی بازوهای شما قرار می دهد. الکترودها سوزن‌های کوچکی دارند که به داخل عضله می‌روند و توسط سیم‌هایی به دستگاهی متصل می‌شوند که می‌تواند فعالیت الکتریکی ماهیچه‌های شما را اندازه‌گیری کند. پزشک از شما می خواهد که به آرامی بازوهای خود را خم کرده و شل کنید تا دستگاه بتواند فعالیت را ثبت کند. پزشک می تواند این آزمایش را همزمان با NCS انجام دهد.
• آزمایش خون برای جستجوی آنتی بادی های GM1(آنتی‌بادی بر ضد مونوسیالوگانگلیوزید)، بخشی از سیستم ایمنی بدن شما. برخی از افراد مبتلا به نوروپاتی حرکتی دارای سطوح بالاتری از آنها هستند. اگر تعداد زیادی از این آنتی بادی ها را دارید، احتمال ابتلا به این بیماری وجود دارد. اگرچه ممکن است نوروپاتی حرکتی داشته باشید حتی اگر آنتی بادی های زیادی نداشته باشید.
در هنگام مراجعه به پزشک چه سوالاتی بپرسیم؟
- نوروپاتی حرکتی چگونه بر من تأثیر می گذارد؟
- آیا نیاز به درمان دارم؟
- چه انواعی موجود است؟
- آنها چه احساسی در من ایجاد خواهند کرد؟
- آیا می توانم کار کنم؟
- اگر درمان کمکی نکند چه اتفاقی می افتد؟
- آیا آزمایشات بالینی وجود دارد که بتوانم انجام دهم؟
- آیا فعالیتی وجود دارد که نتوانم انجام دهم؟
درمان نوروپاتی حرکتی
اگر علائم شما بسیار خفیف است، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. اگر به درمان نیاز دارید، پزشک احتمالاً دارویی به نام ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IV) را تجویز خواهد کرد. شما دارو را مستقیماً از طریق تزریق داخل وریدیIV وارد یکی از رگ‌های خود خواهید کرد. معمولاً آن را در مطب پزشک دریافت می کنید، اگرچه می توانید انجام آن را در خانه یاد بگیرید.
اگر ایمونوگلوبولین موثر باشد، باید در عرض 3 تا 6 هفته احساس کنید که قدرت عضلانی شما بهبود می یابد. با این حال، اثرات آن به مرور زمان از بین خواهد رفت، بنابراین باید درمان را ادامه دهید. مردم معمولاً ماهی یک بار آن را مصرف می کنند، اما ممکن است بسته به شرایط شما تقریبا بیشتر باشد.
ایمونوگلوبولین عوارض جانبی زیادی ندارد، اما گران است.
پزشکان روش‌هایی را آزمایش میکنند که آن را مستقیماً از طریق پوست مانند یک واکسن معمولی تزریق کنند، اما این روش برای همه در دسترس نیست.
اگر ایمونوگلوبولین جواب نداد، پزشک ممکن است دارویی به نام سیکلوفسفامید (سیتوکسان) را امتحان کند که برای درمان انواع خاصی از سرطان نیز استفاده می شود. این دارو با کاهش سیستم ایمنی بدن علائم را کنترل می کند. بر خلاف ایمونوگلوبولین، سیکلوفسفامید می تواند عوارض جانبی بدی داشته باشد، بنابراین پزشکان سعی می کنند از آن استفاده نکنند.
مراقبت از خود
اگر زودتر درمان نوروپاتی حرکتی را دریافت کنید، به احتمال زیاد علائم کم یا مشکلات طولانی مدتی دارید. به برنامه درمانی خود پایبند باشید و در مورد هرگونه تغییر در احساس خود با پزشک خود صحبت کنید.
اگر در فعالیت های خاصی مشکل دارید، ممکن است بخواهید به یک متخصص کار یا فیزیوتراپ مراجعه کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند ماهیچه های خود را قوی نگه دارید و به شما نشان می دهند که اگر عضلات شما را آزار می دهند، چگونه میتوانید کارهای روزانه را راحت تر انجام دهید.
با داشتن نوروپاتی حرکتی چه چیزی انتظاز ما را میکشد
بسیاری از افراد مبتلا به نوروپاتی حرکتی می توانند بیشتر یا حداقل برخی از فعالیت های عادی خود را ادامه دهند. این بیماری می تواند برای برخی افراد بدتر شود و آنها را از انجام کارهای روزانه باز دارد.
نوع مشکلات شما بستگی به این دارد که کدام یک از عضلات شما تحت تأثیر قرار گرفته است. اگر ماهیچه های دست شما ضعیف است، ممکن است در خوردن، تایپ کردن، نوشتن یا بستن دکمه لباس مشکل داشته باشید. اگر عضلات پای شما تحت تاثیر قرار گرفته باشد، ممکن است در راه رفتن دچار مشکل شوید. برخی از افراد مبتلا به نوروپاتی حرکتی شدید در تمام این زمینه ها مشکل دارند.
.jpg)
