آنچه در این مطلب می خوانیم:
اگر تند تند غذا می خورید و نمی توانید دست از خوردن بکشید یا علاقه زیادی به پرخوری در خلوت و تنهایی دارید، احتمالا دارای علائم اختلال پرخوری هستید. اختلال BED نوعی اختلال تغذیه ای است که فرد باوجود سیری، نمی تواند غذا خوردن خود را کنترل کند. این افراد باوجود احساس سیری آزار دهنده ای که دارند، حجم زیادی غذا را با سرعت بالا می خورند. این رفتار و هوس های مخفی و غیرقابل کنترل در این افراد، به نوعی عادت تبدیل شده و باوجود خجالت کشیدن از این موضوع، نمی توانند آن را کنترل کنند.
اختلال پرخوری را نمی توان با زیاده روی در خوردن یکی دانست. مطمئنا برای هرکسی پیش آمده است که گاهی، در روزهای تعطیل و در جمع دوستان و خانواده، تا حدی پرخوری کنند که بعد از میهمانی، احساس یک زن باردار پا به ماه را داشته باشند. این موضوع تا زمانی که به یک عادت غیرقابل کنترل تبدیل نشود، موضوع نگران کننده ای نیست. اما، اگر حجم غذایتان بیشتر از حجم غذای دیگران است و این حجم را در مدت زمان کوتاه (حدود دو ساعت) می خورید و این کار را حداقل هفته ای یک بار در ماه انجام می دهید، احتمالا به اختلال BED مبتلا شده اید.
علائم بیماری پرخوری BED
اختلال پرخوری(Binge Eating Disorder) یا BED، یک مشکل مزمن مربوط به اعصاب و روان است که پرخوری ناشی از آن، هیچ ارتباطی به اراده فرد ندارد. علائم اختلال پرخوری، علاوه بر اینکه ظاهری هستند، بر خلق و روان فرد نیز تاثیر می گذارند. ازجمله نشانه های ظاهری افراد مبتلا به اختلال BED عبارت است از:
- پنهان کاری: یکی از علائم اختلال پرخوری، پنهانی غذا خوردن است. این افراد ممکن است در تنهایی یا در نیمه های شب یا با رفتن به رستوران، اقدام به پرخوری کنند. این افراد معمولا تمام نشانه هایی که نشان دهنده پرخوری هستند، مانند پاکت ها و بسته های غذا را پنهان کرده و به نحوی از شر آنها خلاص می شوند.
- ذخیره کردن غذا: این افراد ممکن است بسته های چیپس یا شکلات را برای پرخوری های بعدی، در کابینت یا زیر تخت مخفی کنند.
- عدم کنترل: بیماران مبتلا به اختلال BED ، توانایی دست کشیدن از غذا و کنترل زمان خوردن خود را ندارند. این افراد پس از پایان پرخوری، احساس سیری آزار دهنده ای دارند.
- عادات خوردن غیرعادی: بیماران دارای اختلال پرخوری، معمولا درطول روز، زمان مشخصی برای خوردن ندارند. حتی ممکن است در وعده های غذایی اصلی کم غذا بخورند و گاهی تمام وعده ها را حذف کنند.
- آداب غذا خوردن: از دیگر علائم اختلال پروری، نداشتن روند خاصی در خوردن است. معمولا، این افراد گاهی بسیار آهسته غذا خورده و تعداد دفعات جویدن زیادی دارند و درمقابل، گاهی آنقدر سریع می خورند که بعد از چند دقیقه تمام محتویات بشقاب را تمام می کنند. همچنین، ممکن است میل به خوردن غذاهای خاص، مثل ماست داشته باشند.
- پاکسازی نکردن: مهمترین تفاوت اختلال BED با پرخوری عصبی یا بولیمیا، عدم پاکسازی بعد از پرخوری در اختلال پرخوری است. بیماران مبتلا به پرخوری عصبی، به دلیل احساس خجالت و عذاب وجدان ناشی از پرخوری، از طریق ورزش نامتعارف، استفراغ عمدی، استفاده از ملین ها و ادرار آورها، سعی در خلاص شدن از کالری های مصرفی می کنند. درحالیکه افراد مبتلا به پرخوری، باوجود احساس خجالت از پرخوری، هیچ تلاشی برای خلاص شدن از کالری های اضافی نمی کنند.
- چاقی: معمولا، بیماران مبتلا به اختلال BED ، به دلیل عدم پاکسازی، چاق هستند و اضافه دارند. البته، این موضوع را نمی توان یک علامت همیشگی دانست. زیرا، ممکن است افرادی با وزن مناسب نیز به آن دچار شوند. اما، براساس نتایج به دست آمده، از هر سه نفر مبتلا به اختلال BED، دو نفر چاق هستند.
این افراد معمولا از نظر روانی دچار مشکل بوده و تصور می کنند که با پرخوری می توانند تنش و احساسات بد خود را ازبین برده و به آرامش برسند. درحالیکه، بعد از پرخوری احساس بی ارزشی، عصبانیت، شرم و اضطراب می کنند. درواقع، اختلال پرخوری، یک دور باطل است.
بروز اختلالاتی در خلقیات فرد، از دیگر علائم اختلال پرخوری است. ازجمله علائم درونی پرخوری عبارت است از:
- اختلالات خلقی: با وجود اینکه هنوز نوع ارتباط اختلال پرخوری با افسردگی مشخص نشده است، اما، تقریبا نیمی از بیماران پرخور به افسردگی دچار هستند یا سابقه ابتلا به آن را دارند. این افراد ممکن است دمدمی مزاج و بی اعصاب شوند یا تمایلی برای حضور در جمع نداشته باشند.
- مقابله با مشکلات: افراد مبتلا به BED اغلب، در مقابله با چیزهایی مانند خشم، کسالت و استرس مشکل دارند.
- افراد مبتلا به BED همچنین ممکن است سؤ مصرف الکل داشته باشند یا دمدمی باشند و کارهایشان را بدون فکر قبلی انجام دهند.
درصورتیکه یک یا چند مورد از ویژگی های شخصیتی زیر را دارید، ممکن است در معرض خطر ابتلا به اختلال پرخوری باشید:
- همیشه دیگران را ارجح دانسته و سعی در راضی نگه داشتن دیگران دارید.
- از درگیری اجتناب میکنید.
- بسیار کمالگرا هستید و هرگونه کوتاهی و اشتباهی را به منزله شکست می دانید.
- نیاز به حمایت دیگران دارید و باید همیشه تحت نظر باشید.
- منعطف نیستید و نگرش 'همه یا هیچ' دارید.
باتوجه به موارد گفته شده، اگر فکر می کنید که دارای برخی از علائم پرخوری زیاد هستید، فورا به یک روانپزشک یا روانشناسی که سابقه درمان اختلالات خوردن را دارد، صحبت کنید. درمان سریع و زودهنگام، فرصت بیشتری برای غلبه بر آن می دهد.
روانپزشک با پرسیدن سوالاتی درمورد عادات غذایی و احساسات درونیتان، برنامه درمانی متناسب با شرایط خودتان را ارائه می دهد. درطول درمان، با انجام روان درمانی یا گفتار درمانی، تفکر شما در رابطه با خوردن تغییر کرده و می توانید رابطه سالمی با غذا خوردن ایجاد کنید.
همچنین، در روند درمان، یاد می گیرید که چگونه از شر افکار منفی خلاص شوید تا بتوانید رفتار خود را تغییر دهید. روان درمانی همچنین می تواند به شما در مقابله با استرس، اضطراب و سایر مسائل عاطفی که ممکن است باعث تشدید این اختلال شود، کمک کند
نشانه های اختلال پرخوری در افراد خانواده
اگر فکر می کنید که کودک یا همسرتان به این اختلال مبتلا هستند، مدتی به رفتار و نوع غذا خوردن آنها دقت کنید و به دنبال علائم خطر زیر باشید:
- به طور مکرر، مواد غذایی مخفی شده ای را را زیر تخت یا در کوله پشتی پیدا می کنید.
- مقادیر زیادی غذا از کابینت یا یخچال ناپدید می شود.
- در بیشتر مواقع در اتاق های در بسته مخفی می شوند یا برای پرخوری در خلوت، شب ها تا دیروقت بیدار می مانند.
- انبوهی از بسته بندی های غذا که در ماشین ریخته شده، در سطل زباله دفن شده یا در کمد پنهان شده اند.
- با پوشیدن لباس های گشاد، چاقی بدن خود را پنهان می کنند.
اگر چند مورد از علائم اختلال پرخوری را در افراد خانواده مشاهده کردید، سعی کنید با آرامش با آنها صحبت کنید و به آنها اطمینان دهید که درکشان می کنید. در طول این مکالمه، ممکن است خود را به خاطر ضعیف بودن یا نداشتن اراده برای جلوگیری از پرخوری سرزنش کنند یا حالت تدافعی به خود بگیرند. بهتر است گفتگوی خود را با این جمله شروع کنید. ” من دوستت دارم و نگرانم که به مشکلی دچار شده باشی “
به آنها بگویید که اختلال BED یک مشکل روانی واقعی است که هیچ ارتباطی به اراده آنها ندارد و با مشاوره و دارو قابل درمان است. هرچند که ممکن است درمان به زمان و تلاش زیادی نیاز داشته باشد، اما به آنها اطمینان دهید که می توانند دوباره در مورد غذا خوردن و احساسشان به این موضوع به آرامش برسند.
