آنچه در این مطلب می خوانیم:
- مرحله اول: با پزشک خود صحبت کنید.
- مرحله سوم: نگران وزن خود نباشید.
- مرحله چهارم: حمایت دیگران دریافت کنید.
- مرحله پنجم: به درمان پایبند باشید.
اختلال پرخوری، یکی از بیماری های مربوط به اعصاب و روان از دسته اختلالات تغذیه ای است که در آن، فرد باوجود سیری، حجم زیادی از غذا را با سرعت زیاد و در مدت زمان کم می خورد. معمولا تشخیص این اختلال، به دلیل پنهان کاری و احساس شرم از پرخوری، سخت بوده و برای مدت طولانی ناشناخته باقی می ماند. از اینرو، در اکثر موارد، این اختلال در زمانی شناخته می شود که فرد برای درمان عوارض ناشی از پرخوری به پزشک مراجعه می کند. در این مطلب، نحوه تشخیص اختلال پرخوری و مراحل درمان آن، مورد بررسی قرار می گیرد.
تشخیص اختلال پرخوری
معمولا افراد مبتلا به اختلالات تغذیه ای، دارای ویژگی هایی نظیر پنهان‌کاری، احساس شرم و انکار هستند که این ویژگی ها، تشخیص بیماری را دشوار کرده و باعث طولانی شدن آن می شود. در اکثر موارد، فرد بدون اطلاع از ابتلای خود به اختلال پرخوری، برای درمان عوارض ناشی از آن مانند چاقی، بیماری قلبی، دیابت نوع 2 و مشکلات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب، به پزشک مراجعه کرده و اقدام به درمان این بیماری ها می کند.
در این شرایط، اگر پزشک به ابتلای بیمار به اختلال پرخوری مشکوک شود، با بررسی سوابق پزشکی و معاینه فیزیکی بیمار، ارزیابی را شروع می کند. باوجود اینکه هیچ تست و آزمایشی برای بررسی و تشخیص دقیق اختلال پرخوری وجود ندارد، اما، ممکن است پزشک برای رد احتمال ابتلا به بیماری های جسمی به عنوان علت علائم، از نتایج برخی آزمایش های تشخیصی مانند آزمایش خون و ادرار استفاده کند. علاوه براین، پزشک، با بررسی نتایج این آزمایش ها، ممکن است برخی از عوارض و پیامدهای ناشی از ابتلا به اختلال پرخوری مانند تغییرات در سطح آنزیم‌های گوارشی، عملکرد کبد یا الکترولیت‌ها (غلظت طبیعی نمک در خون) را تشخیص دهد.
همچنین، ممکن است بیمار برای تشخیص و درمان افسردگی و اضطراب ناشی از اختلال پرخوری، به روانشناس یا روانپزشک ارجاع داده شود. روانشناسان با استفاده از ابزارهای ویژه ای که برای مشاوره و تشخیص اختلالات تغذیه ای طراحی شده اند، فرد مبتلا به اختلالات تغذیه ای را بررسی می کنند.
بعد از اینکه در جریان تشخیص اختلال پرخوری، ابتلای فرد به آن مشخص شد، فرد باید سریعا اقدام به درمان کند. درمان سریع این بیماری، به بهبودی آن کمک بالایی می کند.
مراحل درمان اختلال پرخوری
تصمیم‌گیری برای درمان اختلال پرخوری، اولین قدم برای بهبودی از آن است. درطول درمان، به بیمار کمک می شود تا احساس بهتری نسبت به خودش پیدا کرده و راه هایی را برای جلوگیری از پرخوری، یاد می گیرد. براساس تحقیقات انجام شده، 70 درصد از افرادی که تحت درمان اختلال پرخوری قرار می گیرند، می توانند پرخوری را متوقف کنند. این درحالی است که میزان موفقیت سایر اختلالات تغذیه ای، بسیار کمتر از این میزان است. در ادامه، مراحل درمان اختلال پرخوری عنوان شده است.
مرحله اول: با پزشک خود صحبت کنید.
اگر رابطه خوبی با پزشک خود دارید، از او بخواهید تا شما را به یک روانشناس یا روانپزشکی که در زمینه اختلالات تغذیه تخصص دارد، ارجاع دهد. احتمالا، اگر مشکل خود را به پزشک عمومی مطرح کنید، ایشان برای تشخیص سایر مشکلات مرتبط با پرخوری مانند افسردگی یا اضطراب و مسائل مرتبط با وزن مثل فشار خون بالا، آزمایشاتی را انجام می دهد. تشخیص به موقع این موارد، می‌تواند به جلوگیری از عوارض ناشی از آن کمک کند.
اگر مایل به مطرح کردن مشکل پرخوری خود با پزشک عمومی نیستید، بهتر است با یک روانشناس یا روانپزشک متخصص در درمان اختلالات تغدیه ای صحبت کنید. مراکز عمده پزشکی، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی اختلالات تغذیه، مکان های مناسبی برای پیدا کردن متخصصان در زمینه پرخوری هستند.
مرحله دوم: شروع درمان
پس از یافتن روانشناس یا روانپزشک مناسب، با آنها درمورد بهترین نوع درمان صحبت کنید. چندین روش درمانی برای این اختلال وجود دارد که پزشک با توجه به شرایط شما، یکی از آنها یا ترکیبی از آنها را برای شما انجام می دهد. روش های درمان اختلال پرخوری عبارت است از:
- درمان سرپایی: شامل جلسات درمانی منظم به مدت چند ماه است. در این نوع درمان، نیازی به ماندن حتی یک شب در بیمارستان یا مرکز پزشکی نیست. معمولاً متخصصان توصیه می کنند که درمان اختلال پرخوری را با این نوع درمان شروع کنند. زیرا، بیشتر افراد مبتلا به اختلال پرخوری فقط با این روش درمانی کنار می‌آیند.
- دارو درمانی: گاهی درطول درمان، ممکن است برخی داروها ازجمله محرک ها، داروهای ضدافسردگی یا داروهای ضدتشنج تجویز می شوند. داروی محرک ADHD ( لیزدگزامفتامین دی مزیلات) ازجمله داروهایی است که در کاهش میل به پرخوری مؤثر بوده است.
- درمان بستری: این نوع درمان شامل مراقبت شبانه‌روزی در بیمارستان یا مراکز پزشکی است. درصورتیکه بیمار، به سایر مشکلات سلامتی ناشی از اختلال پرخوری مانند افسردگی شدید یا افکار خودکشی دچار شود، نیاز است که مدتی را در بیمارستان، تحت نظر قرار گیرد.
مرحله سوم: نگران وزن خود نباشید.
اگرچه پزشک و روانشناس شما احتمالاً این را به شما خواهد گفت، اما ارزش تکرار را دارد: روی وزن خود تمرکز نکنید یا رژیم نگیرید. انجام این کار احتمال پرخوری را افزایش می‌دهد زیرا، کاهش کالری یا اجتناب از مصرف برخی غذاها، باعث احساس خلا در شما شده و ممکن است شما را وادار به پرخوری کند.
مرحله چهارم: حمایت دیگران دریافت کنید.
ارتباط با سایر افرادی که دارای اختلال پرخوری هستند، می‌تواند برای درمان شما مفید باشد. شما می‌توانید این کار را با شرکت در گروه های درمانی، پیدا کردن یک گروه حمایت آنلاین یا حتی چت کردن منظم با فرد دیگری که تحت درمان است، انجام دهید. داشتن یک "شریک" برای صحبت در زمانی که میل به پرخوری دارید، می‌تواند به شما کمک کند تا قوی بمانید. همچنین، شنیدن این که افراد دیگری پرخوری را ترک کرده‌اند نیز می‌تواند به شما انگیزه دهد.
مرحله پنجم: به درمان پایبند باشید.
ممکن است در هفته های اول درمان، احساس بهبودی نداشته باشید. این را بدانید که بیشتر افراد، در عرض 6 هفته یا بیشتر پس از شروع درمان، پرخوری خود را کاهش می‌دهند و بهبودی آنها در گذر زمان رخ می‌دهد. اگر به درمان ادامه می‌دهید و هنوز به نتایجی که می‌خواهید نرسیدید، تسلیم نشوید. گزینه‌های درمانی زیادی وجود دارد که می‌توانید امتحان کنید. گاهی اوقات، تغییر روانشناس یا رفتن از درمان فردی به گروه درمانی، می‌تواند در روند درمان تفاوت ایجاد کند.
به طورکلی، اختلالات تغذیه ای، به خصوص اختلال پرخوری، ازجمله بیماری هایی هستند که تشخیص و درمان آنها به خود بیمار بستگی دارد. درصورتیکه بیمار بپذیرد که دارای مشکلاتی است و نسبت به درمان خود اقدام کند، مطمئنا، پس از مدتی بهبودی خود را به دست خواهد آورد.
